Δυό μέρες μόνο!!!

Πέμπτη - Παρασκευή 28-29 Ιουνίου.

Πάντα όταν φθάνω στον Δομοκό σταματώ και καμαρώνω τον Θεσσαλικό κάμπο. Οι σκέψεις μου είναι, πόσοι άνθρωποι δεν έχουν πιστέψει στο ελαχιστότερο κομμάτι αυτής της γης για ένα καλύτερο αύριο.

Ένας πίνακας ζωγραφικής με όλα τα γήινα χρώματα.

Φθάνω στο Δέλτα, σημείο αναφοράς, από εδώ αρχίζει η Καρδίτσα, ανοίγει η καρδιά σου νιώθεις αλλιώς, θέλω να μείνω στα χρόνια της νιότης, σήμερα.

Κάνω κάμπριο το MX-5, φοράμε με την γυναίκα μου τα καπελάκια, γυαλιά, και teenagers.

Στρατοπεδεύομε στο ξενοδοχείο του φίλου μου από τα παλιά, Λάκη, στο δρόμο για τον αγαπημένο μου σταθμό του τρένου.

Βόλτα στη πλατεία ψάχνοντας για την παραδοσιακή πίτα. Περπατήσαμε τους παράλληλους και κάθετους δρόμους της μα η ώρα κάπως περασμένει για μεσημέρι και ήταν όλα κλειστά. Έτσι κάπου εκεί στη αρχή της πλατείας των Μουσών στον πεζόδρομο βλέπουμε ένα μάγειρα που μας έλεγε, ορίστε, περάστε,για νόστιμο και καθαρό,΄παραδοσιακά μαγειρεμένο φαγητό. Καθίσαμε και το απολαύσαμε στη σκιά ενός δένδρου.

Ο μάγειρας από τον μεγάλο φόρτο της δουλειάς δεν προλάβαινε ούτε μπάνιο να κάνει, ούτε ρούχα να αλλάξει και έτσι μου πέρασε μια ιδέα, θα προλάβαινε άραγε να πλήνει τους νταβάδες από τα γεμιστά και τα φασολάκια;

Μετά από εκεί στην πλατεία για καφέ, θαυμάσια!!!

Τι λέτε όμως δεν είναι καιρός για ένα μπάνιο και μία καθαρή φορεσιά στον κούκλο μας τον μάγειρα που μας προσκαλεί για γευστικό και καθαρό φαγητό;

Την αγάπη μου στη Καρδίτσα που το βράδυ δεν έκλεισα μάτι περιμένοντας να ξημερώσει γιατί και δ ύ ο μ ή ν ε ς , μόνο, δεν φθάνει...